Atatürk Orman Çiftliği Başkent Ankara`nın sahip olduğu toplumsal ve kültürel kimliği temsil eden ve değerlerini yansıtan çok önemli bir alandır. Ne yazık ki bu alan, gelişen ve büyüyen kentin önemli bir rant odağı olarak görülmeye başlamıştır.
Atatürk Orman Çiftliği`nin kuruluş amacı ziraat ve hayvancılıktır. Bunların uzantısı olarak endüstriyel tesisler inşa edilmiş, üretimin değerlendirilmesi amacıyla ticari birimler oluşturulmuştur. Bunun yanı sıra Başkent Ankara`nın sosyal yaşamına hizmet eden tesislere de AOÇ arazisi içinde yer verilmiştir. Atatürk`ün Vasiyeti`nde yaklaşık 52.000 dekar olarak Ankara halkına emanet ettiği AOÇ arazisinin yaklaşık %36`sının satışı / talanı 1950- 1983 yılları arasında çıkarılan 8 ayrı yasa ile gerçekleştirilmiştir. AOÇ`den koparılan bu alanlarda çimento fabrikasından otobüs terminaline, devlet mezarlığından atık su kolektörlerine, kömür depolarından benzinliklere kadar, Atatürk`ün vasiyetinde bulunmayan ve kurulma amaçları dışında kalan birçok kullanım bulunmaktadır. Bunların yanında, arazinin oldukça büyük bir bölümünün de kira, protokol gibi yöntemlerle devri/ tahsisi gerçekleştirilmiştir. Böylece, kamunun malı özel mülkiyete dönüştürülmüş, arazinin bütünlüğüne ve sürekliliğine zarar verilmiş, çok parçalı bir yapıya bürünmesine neden olunmuştur. Arazideki bu durum rant beklentilerinin de gün geçtikçe artmasına yol açmaktadır.
Son yıllarda ise, böylesi parçacı uygulamaları meşrulaştıran ve alanı bütüncül olarak ranta açmayı hedefleyen planlama girişimleri gündeme gelmiştir. Ankara Büyükşehir Belediyesi`nin AOÇ alanını dilediği gibi kullanmasının önünü açacak yasal düzenleme 2006 yılında bir kanunla yürürlüğe sokulmuş, bunun hemen ardından alanı ranta teslim edecek bir imar planı onaylanmıştır. Meslek Odalarının açtığı dava sonucu iptal edilen bu planın ardından yeni bir plan girişimi geçtiğimiz aylarda bir kez daha gündeme getirilmiş, bu plan da meslek odalarınca yargıya taşınmıştır. Bu dava süreçlerinde ısrarla altı çizilen nokta Atatürk Orman Çiftliği`nin sahip olduğu tüm değerlerle birlikte korunmasının gerekliliğidir.
Başkentin tam ortasında yer alan büyük bir alan olan AOÇ`de bugüne kadar yaşanmış olan bu olumsuz süreç, kuruluş amacının dışına çıkan kullanımlar ve düzenlemelerden kaynaklanmıştır. Atatürk Orman Çiftliği Müdürlüğü tarafından Çiftliğin "yeni kurumsal kimliği"ni belirlemek amacıyla açtığı logo yarışması da, AOÇ`de geçmişte yaşanan planlama ve karar süreçleriyle benzerlik taşımaktadır. Beklentisinin tam olarak ne olduğu anlaşılmayan bu yarışmanın sürecinde, Atatürk`ün vasiyeti ile topluma mal edilmiş olan Atatürk Orman Çiftliği`nin logosunun değiştirilmesine bürokrasi karar vermiş, katılımcı bir süreç yine işletilememiştir.
Bu değişiklik girişimi, kentin belleğini oluşturan bir simgenin daha silinmesi anlamına gelmektedir. Bu yönüyle girişimin bizzat kendisi simgeseldir ve son yıllarda örnekleri artan ve kentlileri kentlerine yabancılaştıran girişimler dizisinin son halkası olarak değerlendirilmelidir. Kurumun logosunun, herhangi bir şirket mantığıyla, pazarlama gücünü artırmak hedefiyle veya tüketicileri cezbetmek arayışıyla değiştirilmesi, AOÇ`nin mekânlarının ardından kurumsal niteliğinin de sermayenin mantığına terk edilişinin işaretidir. Bu girişim, tam da AOÇ`nin sahip olduğu kurumsal kimliğin kavranamamışlığının göstergesi olarak anlaşılmalıdır.
Atatürk Orman Çiftliği, kurulduğu günden bu yana kuruluş amacıyla ve varlığıyla başlı başına bir kurumsal kimliktir ve toplumca benimsenmiş bu kimlik değiştirilemez, değiştirilmemelidir.
